Voordat je verder leest wil ik dit even zeggen: hierna volgt een heel persoonlijk en uitgebreid verslag van mijn ervaringen met een transgender operatie: de dubbele mastectomie. Wees er voorzichtig mee, en mocht dat nodig zijn: leer ervan. De vragen die hier beantwoord worden, hoeven dus niet telkens weer gevraagd te worden. Iedereen heeft namelijk dezelfde vragen, en dan wordt het heel vervelend...
Dat gezegd hebbende: veel leesplezier!
De dag voor de operatie
Dinsdag 1 Oktober 2019
Terwijl ik bij SuperMirthe's Lichtpuntjes mijn gebruikelijke dinsdag viltdag aan het begeleiden ben, krijg ik om 11 uur telefoon van een prive-nummer. Het planbureau van het UMCG is aan de andere kant van de lijn. Spannend! Ik had gistermiddag toevallig nog gebeld of er al een datum is, alleen niet bedacht dat ze alleen in de ochtend bereikbaar waren. En nu bellen ze mij voordat ik de kans heb om weer terug te bellen! Alsof ik het voelde aan komen.
Dit is hoe het gesprek ongeveer gaat: "Ik weet dat ik je hier waarschijnlijk mee ga overvallen, maar er is iemand uitgevallen in de planning en we hebben plek voor jouw mastectomie morgenochtend om half 11. Zou je hier morgen om 8 uur kunnen zijn?" ".... uhm ... Sorry? ... Morgen? ..." "Ja, morgen, of je hier om 8 uur kunt zijn. Wil je er misschien even over nadenken?" "... uhm, ja, kan dat?" "Zeker, maar ik moet het om half 12 weten, is dat genoeg tijd?" "... uhm... Ja denk het" "Okay, dan bel ik je weer over 20 minuten"
Overdonderd is een understatement. Terwijl ik nog snel even het één en ander uitleg aan mijn vilters, gaan gedachten als een razende door m'n hoofd. Ik heb input nodig! Ik heb de komende tijd zoveel belangrijke afspraken! Hoe dan? Moet ik het afwijzen? Als ik afwijs, hoe lang moet ik nog wachten? Tot november, tot december, nog langer? Ik zit in de bijzondere bijstand (BBZ), en die loopt af in Mei. Ik moet voor Februari laten zien dat ik voldoende ga verdienen met drs. Eelste, wat nogal druk legt op mijn activiteiten. Na de operatie kan ik sowieso 6 week niks doen, en daarna zal ik vast nog een poosje nodig hebben om mijn conditie weer op peil te krijgen. Het is dus ook een tactische keuze: nu, met alles nog in opkomst en zonder al te veel betaalde activiteiten, of vlak voor de deadline, waardoor er een soort pauze komt tussen de activiteiten van drs. Eelste. Is er een juiste keuze???
Nu of later?
Heen en weer pezend op het industrieterrein van Assen bel ik naar huis: wat te doen? Bel ik naar J.: wat te doen? Loop ik binnen bij L.: wat te doen? Alle goede adviezen te na, hebben ze allemaal 1 centraal advies: dit is mijn beslissing. De mastectomie is de reden dat ik met deze hele medische transitie ben begonnen, en iets waar ik al zo lang naar uit kijk. Dus wanneer ik weer word gebeld om half 12, en het planbureau me vertelt dat de wachtlijst nu van November naar December is verschoven (binnen 2 maand), besluit ik voor nu te gaan. Get it over with! Niks gaat zoals gepland, en misschien komt het zoals het zou moeten komen. Damn serieus? Morgenochtend it is!!
Last minute voorbereidingen
Over adrenaline gesproken... Daar heb ik ineens meer dan genoeg van! Ik moet uiteraard eerst de dag nog goed volbrengen: mijn viltdag afsluiten, opruimen, en mijn verdere afspraken nakomen... Oh, en nog naar huis fietsen. Ondertussen draait m'n brein overuren: wat moet ik allemaal regelen? Tussen de afspraken door gaan de mailtjes en de appjes eruit: sorry ik moet afzeggen; we moeten onze afspraak verzetten; deze week wordt het niet... Welke afspraken zijn te belangrijk om af te zeggen? Kan ik er heen? Wat moet ik thuis regelen? Ahhhhhhh....
Eenmaal thuis ga ik aan de slag. De wagen is nog niet af, dus daar kan ik niet slapen. Op mijn kamer kan ik ook niet slapen, want om op bed te komen moet ik verticaal omhoog klimmen, en na de operatie mogen mijn ellebogen niet verder komen dan m'n schouders. Dus nadat ik mijn kamer heb opgeruimd, komt mijn matras naar beneden, om die naar de logeerkamer te verhuizen. Ik verhuis nog wat planten in de tuin: zwaar werk wat ik straks niet meer kan doen. Check wat ik nodig heb voor het ziekenhuis, en maak afspraken voor mijn lift van de volgende ochtend. ...
Nu maar hopen dat ik een beetje kan slapen vannacht...
De dag van de operatie
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
Woensdag 2 Oktober 2019
Aangezien we om half 9 uiterlijk in het UMCG moeten zijn, hebben we bedacht dat we focussen op 8 uur zodat vastzitten in de eventuele drukke ochtendspits van Groningen niet voor stress gaat zorgen. Het lijkt moeders een goed idee om dus om kwart over 7 in de auto te zitten. Aangezien ik nuchter moet zijn en ontbijt er niet in zit, zou mijn wekker om kwart voor 7 gaan. Een half uur is voldoende tijd. Om half 6 ben ik echter al klaarwakker, en besluit om maar alvast op te staan. Nerveus? Ja zeker, dat kun je wel stellen! Gek genoeg niet zozeer over de operatie zelf, maar meer over "heb ik alles geregeld?".....
In het ziekenhuis melden we ons bij de balie. Opvallend is dat ik meteen wordt aangesproken met 'meneer'. Een gastvrouw, die mij ook met 'meneer' aanspreekt, loopt met ons mee naar het bloedprikken. We hoeven werkelijk niks zelf te doen, alles wordt gedaan: het nummertje trekken, de deur open doen, wat een luxe... Wanneer we naar de verpleegafdeling worden gebracht krijgt moeders zelfs nog een kopje koffie van de gastdame, terwijl moeders en ik het hebben over hoe zowel de balie en de gastdame mij met 'meneer' aanspreken, en de baliemedewerker van de verpleegafdeling met 'mevrouw'. De gastdame is de kamer nog niet uit, of de baliemedewerker komt naar binnen om haar excuses aan te bieden... De lieve gastdame heeft ons gesprek blijkbaar gevolgd, en de baliemedewerker er op aangesproken!
Ik krijg een pre-operatief gesprek met een verpleegkundige, ergens in een kamertje achteraf op een hoek. Of ik nog allergieën heb, of bepaalde dingen niet eet. Ja, ik eet geen vlees, en als je me het wel geeft, gaat mijn lichaam protesteren. Niet handig dus... Okay, geven we door!
Pre-op
Eenmaal in de kamer blijk ik 2 kamergenoten te hebben, waarvan 1 nog in de OK is. Diegene krijgt precies dezelfde operatie als ik, direct voor mij aan... Wat zeggen ze ook alweer? Iets met toeval bestaat niet?
Leuk wel, hoor, dat op tijd zijn. Maar nu moeten we dus nog een 2 uur wachten...... Moeders en ik spelen een aantal rondjes van Triominos, gevonden op de afdeling. Zonder puntentelling, want we hebben geen papiertje meegenomen om dat bij te houden. De verpleegster verantwoordelijk voor mijn kamer die dag komt nog langs, maar heeft helaas geen tijd om mee te spelen...
Gelukkig wordt ik al wat eerder opgehaald dan gepland, even na 10. Het gordijn gaat dicht zodat ik mij kan omkleden in zo'n prachtig blauw jurkje zonder achterkant, met een bijpassende isolerende muts. Ik word in bed gestopt, onder een isolerende deken die erg goed is in z'n werk. Zo wordt ik weggereden, half blind, want m'n bril blijft achter op de kamer.
Op de 'uitslaapkamer' moet ik nog even wachten. Zwetend, door de isolerende deken. Ik krijg alvast een infuus in de hand, en krijg een stapel Donald Duckies om te lezen. Alhoewel ik me wel in bochten moet wringen om die stripjes dichtbij genoeg te krijgen om iets ervan te kunnen zien zonder bril, krijg ik het toch voor elkaar om 1 stripje uit te lezen voordat de chirurg komt om een tekening te maken. Een lijn hier, een lijn daar, met de centimeterband wordt het allemaal precies uitgemeten. Best een vreemde ervaring, er heeft nog nooit iemand met een centimeterband zo gefocust mijn borsten lopen opmeten...
Operatie
Terwijl ik word weggereden gaan van die filmbeelden door m'n hoofd, van die ene keer dat ik wel eens House heb gezien. De lampen die boven je hoofd langszeilen, je kent ze vast wel. Ik kijk omhoog, maar het beeld valt toch tegen. Mede door het weinige zicht, zonder bril... De gang van de OK doet me denken aan een gang met allemaal koelcellen. De verplegers die me erheen rijden snappen er niks van. Koelcellen? Ze beginnen over de foto's van de steden die op de deuren staan, maar die had ik dan weer niet gezien, zonder bril.
Ik word naast het bed voor de operatie geparkeerd en heb nog even stress over mijn oordopjes. Die zijn mee naar de OK, zodat ik die eventueel op de uitslaapkamer weer in kan doen, mocht het daar teveel lawaai zijn. Ze zijn er nog. Ik klim zo goed en zo kwaad met weinig waardigheid naar het operatiebed, en beland in de OK. Damn zo koud hier! Had ik nu maar die isolerende deken, dacht ik bij mezelf. Erover klagen kreeg ik geen kans toe, want alhoewel er nog maar weinig mensen waren, waren degenen die er waren druk tegen me aan het praten. Nu doe ik dit, nu doe ik dat, straks gebeurt er dit, en dan gebeurt er dat. Een assistent wordt op de vingers getikt nadat die mij vraagt of het goed is dat die iets op m'n voorhoofd plakt: niks vragen aan de patiënt, gewoon doen. Een aantal komen mijn hand schudden, maar geen idee of ik iedereen de hand heb geschud. Ik word als een kruis neergelegd, met mijn armen gespreid, waar ook nog een grapje over wordt gemaakt. Het infuus wordt aangesloten en ik krijg te horen dat de eerste pijnstilling er alvast in gaat. Het enige wat door mijn hoofd gaat:
"happy thoughts"
"maar de chirurg zou ik toch nog zien?"
"happy thoughts!"
"maar waar is die chirurg dan?"
"HAPPY THOUGHTS!"
De chirurg vertelt het (voor mij onzichtbare) team, want die staan achter mij, dat ze hetzelfde gaan doen als de vorige operatie. Ik ben al wat groggy, overweldigd van wat er allemaal gebeurt. Ik heb niet eens door dat zij de chirurg is en blijf maar denken
"maar de chirurg zou toch nog langskomen?"
"Happy thoughts!!"
De chirurg zegt tegen me dat ze nu weer weg gaat, net op het moment dat ik had bedacht:
"is dat dan misschien de chirurg?"
"HAPPY THOUGHTS!"
Ik krijg te horen dat er alvast een roes in het infuus wordt gedaan, en krijg een masker voor. Iemand houdt me aan de praat, al zou ik niet weten waar het over gaat. Ik denk alleen maar
"hoezo probeert deze persoon met mij te praten, ik kan toch niet praten met zo'n masker op! En nu kan ik geen happy thoughts denken, en WAAR IS NOU DIE CHIRURG GEBLEVEN?"
Zoiets was de laatste gedachte, voor ik weg was.
Na de operatie
Langzaamaan word ik wakker, en open ik m'n ogen. Ik zie dat ik op de uitslaapkamer lig. Alles is dubbel wazig, in m'n hoofd en zonder bril. M'n hoofd klaart echter al snel op - er komt iemand bij me die tegen me begint te praten. Hoe is het met de pijn? Kijk, hier heb je een ijsje. Oehhh, dat is een goed idee, een ijsje!! Ik heb echt zo'n enorme dorst! Hoe laat is het eigenlijk? Het duurt even voor ik de vorm van een klok vind, aan de andere kant van de zaal. En nog langer voor ik mijn ogen zover tot spleetjes heb geknepen dat ik ongeveer kan zien dat het rond 4 uur moet zijn. Waattt???? 4 uur?? Hoe dan? Ik ging al rond 10 uur weg van de kamer! Het spookt door m'n hoofd dat ik J. dus een veel te vroege tijd heb doorgegeven, maar bedenk me dat moeders J. zou bellen wanneer het ziekenhuis zou bellen, zodat ze hier niet te vroeg zou zijn. De verpleegster vraagt van alles aan me, en ik krijg een morfine spuit tegen de pijn. Ik geef haar een hele uitleg van mijn werk, oftewel, een hele workshop in Genderinclusief Handelen. Wat is het, waarom is het belangrijk, etcetera. Ook deze verpleegster is een goede luisteraar, maar ik besef me dat ze me vooral aan het praten wil houden. Of was dit gesprek nou voor de operatie, het is wat wazig allemaal... Of ik nog pijn heb? Ja nog steeds. Nog een morfine spuit gaat erin. Of ik nog een ijsje wil? Ja graag! Uiteindelijk begin ik zelf om ijsjes te vragen, want ik heb het enorm benauwd met die strakke band om mijn borstkas, en als ik een ijsje neem kan ik mijn aandacht verleggen. Want er is wel genoeg zuurstof in m'n bloed, volgens de verpleging, dus er is niks aan de hand. Ja, kan wel wezen, maar ik heb het verdorie benauwd! Na nog 2 morfine spuiten (totaal 400 ... iets ...) word ik eindelijk naar de kamer gebracht. Ik bedenk me dat S. er vast ook al gauw zal zijn, want die zou om 5 uur komen. Ach, best leuk, ontmoeten S. en J. elkaar. Waar het ziekenhuis al niet goed voor is.
Op de verpleegafdeling
Ik ben erg groggy wanneer ik aankom op de verpleegafdeling in mijn kamer. Er is nog niemand, maar algauw komt S. eraan. En niet lang daarna J., of andersom, waarvan het blijkt dat die er al om half 3 was! Logischerwijs was die maar rondjes gaan rijden elders, ipv stilzittend te wachten tot ik er eens aan zou komen. In welke volgorde alles gebeurt is wazig - door de narcose en de morfine ben ik niet bepaald helder. Ook op de kamer krijg ik nogmaals 2 morfine spuiten toegediend, en hoor ik ze overleggen dat het nu toch eigenlijk wel de max is. Ik heb echter nog steeds pijn... De chirurgen komen langs, en bekijken de wond. Blij dat eindelijk die strakke band er even af wordt gehaald, en ik eindelijk normaal kan ademhalen, vraag ik of die ietsje minder strak kan. Oh ja, maar natuurlijk! Je moet nog wel normaal kunnen ademen... Thanks...
De chirurgen zijn blij met wat ze zien en gaan weer weg. Ze zeggen vast nog van alles tegen mij, maar ik ben te ver weg om dat op te slaan. De anesthesist komt ook ergens nog langs en zegt dat ik geen plaatselijke verdoving heb gehad na de operatie, omdat de chirurg dat niet nodig vond. Dat hoor ik dan weer wel. Want als ik, zoals ik van te voren had gevraagd, wel die plaatselijke verdoving had gehad, had ik nu niet zoveel pijn gehad!
Wanneer J. en S. aan m'n bed zitten, pak ik hun beide handen vast. Dit is fijn, menselijk contact. Er wordt eten gebracht, ik moet iets eten, krijg ik te horen. Ik lustte ook wel wat, maar niet teveel. Crackers met kaas wordt er geserveerd, en J. voert me. En daarna nog een appelmoes. Ik krijg te horen dat ik weer wat kleur krijg, maar voel me nog steeds niet erg kleurrijk. S. blijkt te kunnen blijven tot het einde van bezoekuur om 8 uur, maar J. gaat weg.
Terwijl S. even wat avondeten voor zichzelf op haalt, komt de verpleging mij uit bed halen. Tijd om naar het toilet te gaan! Uhm, sorry? Uit bed? Zelf? Nee, dat dacht ik dus even niet he... Dat kan niet, met zulke pijnen. Ik had al een beetje geprobeerd met het bed omhoog te komen, maar mijn rechterzij gaf zo'n enorme stekende pijn, dat dat eigenlijk niet mogelijk was. Zeker niet om rechtop te komen zonder rugleuning.
Jawel, is wel mogelijk, zegt de verpleging. We doen dit bij iedereen. Kom op, even sterk zijn. Anders krijg je toch een blaaskatheter. Oeh, als er iets is wat ik absoluut niet wilde was het een blaaskatheter. Dus met een sterke verpleger naast m'n bed doe ik mijn uiterste best om rechtop te gaan zitten. Ik schreeuw het uit van de pijn, maar zet door. Terwijl ik rechtop zit, schreeuw ik het weer uit van de pijn. ...
Het volgende moment open ik mijn ogen en zie allemaal witte jassen om me heen staan. Ha, dit ziet er weer net zo uit als in die films, flitst er door m'n hoofd. Ik lig op het bed, in een bijzonder oncomfortabele positie. What the f* just happened? Dan besef ik dat ik moet zijn flauw gevallen, wat de verpleger naast mij bevestigd. Ik word weer in een normale positie op bed gehesen, en hoef niet naar het toilet. Ik heb pijn, en nu geloofden ze me ook echt, dat ik pijn heb. Deze patiënt is geen aansteller, deze patiënt heeft echt pijn.
Maar ik moet toch plassen van de verpleging, en krijg dus een po onder m'n billen geschoven. Hoezo blaaskatheter? Nee hoor, de po werkt ook prima, die blaaskatheter is nergens voor nodig (behalve om half mee te dreigen dan blijkbaar). Niet bepaald handig die po, of fijn, maar het werkt.
Ik voel me nu ook misselijk. Tegen de pijn willen ze me nu pillen geven, die ik moet doorslikken. Ik waarschuw dat ik me niet lekker voel, maar slik de pillen toch door. Binnen een paar minuten liggen de pillen echter in een kotsbakje... Ik was echt misselijk, deze patiënt stelt zich dus nog steeds niet aan. De pijnstilling gaat in het infuus.
Eerste nacht
Daar lig ik dan. S. is inmiddels naar huis. Nog steeds ben ik misselijk. Terwijl de verpleging toevallig in de kamer is moet ik nogmaals overgeven. Deze keer komt alles wat eerder die avond aan me gevoerd is eruit, wat nog best een prestatie is als je in een liggende rugpositie ligt. Ik heb wel een bakje, maar de helft gaat er aan alle kanten overheen. Over het bed, over de binder.......
Shit... Ik heb maar 1 binder, en die mag niet af om gewassen te worden. En die ene binder is nu vies, en ze hebben geen nieuwe voor me. Het wordt soort van schoongepoetst, maar uiteraard zonder water, aangezien de binder direct op de wond zit. Dit was echt zo'n moment om mijn vloekende kamergenoot na te doen, met z'n vloeken. Wat moet dat fijn voelen, dat je gewoon alles eruit kan vloeken. Helaas zit ik niet zo in elkaar...
Ik ben een buikslaper, en daar lig ik dan op m'n rug. Met 2 kamergenoten die beiden een heel bos aan het omzagen zijn, ook nog eens. Ik kan me niet verroeren, en zak steeds verder naar de onderkant van het bed, die ik in halve zitstand heb staan omdat dat beter ligt dan in ligstand. Ik krijg van de nachtzuster een slaappil, die ook niks uitvoert. Maar een 2e krijg ik niet, en dus krijg ik een glas warme melk. Voor alles is er een eerste keer, zullen we maar zeggen. Het maakt me echter wel wat soezig, maar doet me niet in slaap vallen.
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
De dag na de operatie
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
Donderdag 3 Oktober 2019
In de ochtend is de misselijkheid voorbij, en kan ik weer gewoon eten. De vloekende overbuurman mag naar huis, en wordt als eerste gewassen. Een hele klus, want overbuurman kan niet uit bed, en is de lichtste niet. De zijbuurman, die dezelfde operatie heeft gehad als ik, mag ook vandaag naar huis. Ik heb hem nog niet kunnen zien, maar we hebben al wel gekletst over hoe hij er een stuk beter aan toe is dan ik. Toen ze hem vroegen om te proberen naar het toilet te gaan, is hij opgestaan en naar het toilet gelopen, zonder al te veel problemen. Nu, in de ochtend, is hij ook al druk bezig de tas te pakken, want hij wordt om 11 uur opgehaald. Uiteindelijk merkt de verpleging op dat wij met elkaar praten door een gordijn heen, en doet het gordijn open. Ah, dag buurman, ook goeiemorgen...
Rond half 11 word ik eindelijk 'gewassen', want ze doen 'rustig aan met bed nummer 3'. Ze hebben vast iets gehoord over de vorige avond. Wanneer de verpleger eindelijk bij mijn bed komt, zegt hij: 'zo je ziet er al een stuk beter uit dan vanochtend'. Met wat vochtige doekjes word ik min of meer schoon gemaakt. En ik moet hem, tot mijn schaamte, vragen mijn billen schoon te maken. Dat had de verpleger 's nachts niet gedaan, nadat ik weer op zo'n po moest plassen. Nieuw bedlinnen word ook meteen erop gelegd (op mijn verzoek). Bijzonder hoe ze het bed kunnen verschonen met een patiënt die er gewoon nog op ligt, en niet echt zelf kan verplaatsen.
Rond 11 uur komt moeders langs, mijn bezoek van de dag. Alhoewel ik al een stuk helderder ben dan de dag ervoor, ben ik nog steeds wat groggy. Ik krijg nog steeds een redelijk hoge dosis pijnmedicatie, waaronder een aantal opiaten. Ik let er niet goed op, wat ze me allemaal geven. De namen worden allemaal genoemd, maar het enige waar ik om geef is dat ik iets binnen krijg wat me gaat helpen tegen die pijn. Mijn zijbuurman neemt afscheid, en er komt een nieuwe overbuurvrouw die pre-operatie is en pas morgen wordt geopereerd. Iemand van het eten komt vragen wat ik wil eten morgen en ik krijg een lijstje op het een en ander in te vullen. Wel, ik was toch niet van plan hier morgen ook nog te zijn, maar het zal wel. Er is 1 vegetarische optie, dus veel te kiezen is er niet.
Liegende buurman
Dan wordt er toch ook nog een nieuwe zijbuurman naar binnen gerold. Ze hadden ons verteld dat er niemand meer bij zou komen, maar blijkbaar was dat een foutje. De zijbuurman komt vers van de OK, en is samen met ouders en broertje. Het is een jonge vent, die een grote operatie heeft gehad aan knie en onderbeen. Desondanks is zo'n beetje zijn eerste vraag of ie een rolstoel kan krijgen, zodat hij even 'een luchtje kan scheppen'. De verpleegster spreekt hem streng toe: 'ik heb je kleren geroken en ik neem aan dat je dus gaat roken. Je bent net uit de OK en wij raden het zeer af dat je gaat roken. [redenen waarom dit slecht is volgen] Ik kan een rolstoel voor je regelen, maar zodra je de afdeling verlaat ben je niet meer in onze verantwoordelijkheid. Als daarbuiten iets gebeurt, is dit geheel je eigen verantwoordelijkheid'. Ja ja ja, de zijbuur gelooft 't allemaal wel, en hij rookt niet hoor, dat is iemand anders waar die lucht vandaan komt, hij wil gewoon even een luchtje scheppen na de lange operatie. Hij is al een aantal keren aan dezelfde knie geopereerd en kent het riedeltje blijkbaar al. Hij doet alsof hij geen pijn heeft zolang de verpleging in de kamer is, en nee hij heeft echt geen extra pijnmedicatie nodig, al kermt ie het uit zodra de verpleging weg is ('maar dat ga ik echt niet zeggen hoor, dan mag ik niet naar huis'). En dan zegt ie ook tegen zijn familie 'oh ik heb zo'n zin in een peukie!'. De overbuurvrouw en ik kijken en horen het gelaten aan, want tja, wat kunnen wij eraan doen? Zijn familie stimuleert de jongeman in het gedrag, dus dan rest er ons niks dan het met verbaasde gezichten aanhoren, en elkaar schouderophalend aankijken zodra hij weg is.
Avondeten
Dan wordt het avondeten gebracht. Ik heb bij de intake, bij iedere vraag naar allergieën en overal waar men maar wilde luisteren, gezegd dat ik geen vlees eet. Technisch gezien eet ik niet 100% vegetarisch, omdat ik thuis heel soms wel lokaal en bio eet. Maar in het ziekenhuis is het vast niet lokaal en bio, en bovendien zijn mijn darmen er niet meer aan gewend, en als bedlegerige patiënt is het dus helemaal niet handig om nu vlees te gaan eten. Je raadt waarschijnlijk al wat er op mijn bordje ligt: een dikke varkensworst naast de stampot, en een kip-kerrie salade. Ik protesteer, maar de eet-crew zegt laconiek dat ze niks anders voor me hebben, dan had het maar op mijn papiertje moeten staan. Het eten is bovendien niet echt heel lekker, dus uiteindelijk eet ik maar een paar happen. Zonde, zo zonde, het doet me pijn aan het hart het vlees te laten liggen. Daar is toch een dier voor geslacht, dan kan je het beter maar opeten, nu het eenmaal hier ligt. Maar nee, ik ga niet zo onverstandig zijn dat te doen (geen zin in diaree op bed), en bovendien vind ik varkensvlees helemaal niet lekker. De smaak en sich niet, die nog meer wordt vergalt door de gedachte aan de bio-industrie waar het varkentje is opgegroeid. Achterop 'mijn papiertje' kan ik een evaluatie invullen, wat ik dan uiteraard ook doe. Hoe dan, is het in vredesnaam niet bij de keuken terecht gekomen dat ik bij iedere vraag over wat ik wel of niet eet en waar ik allergisch voor ben heb aangegeven dat ik geen vlees eet?
Uit bed
Voor het slapengaan wordt er aan me gevraagd of ik misschien nu wel uit bed zou kunnen komen om te plassen. Ik zeg dat ik dat misschien wel zou kunnen, en dus wordt er een tussenoplossing gebracht: een stoelpo naast het bed. Met wat hulp lukt dit inderdaad, en dit is een mijlpaal: eindelijk ben ik van bed geweest, zonder flauw te vallen van de pijn deze keer.
Ook krijg ik een doek om de binder waar ik de dag ervoor overheen heb overgegeven. De doek moet de stank een beetje tegen houden, waar ik sinds gisteravond in heb gelegen. Deze keer is er geen slaappil voor me 's nachts, alleen een kopje melk. Maar weer kan ik niet slapen...
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
Het ziekenhuis uit
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
Vrijdag 4 Oktober 2019
's Morgens, nadat de buurman achter het gordijn zich luidruchtig heeft afgetrokken, durf ik het aan om uit bed te gaan, en naar het toilet te lopen. Met een looprekje nog, voor de zekerheid. Ik ben namelijk oh zo bang om weer flauw te vallen, maar het gaat goed. En ik krijg ontbijt, dat goed valt. Ik voel me een stuk beter, en de misselijkheid is nog steeds weg. Alles lijkt erop dat ik vandaag weg kan, dus ik word naar de douche geleid en met washandjes gewassen. Deels moet ik zelf doen, maar de verpleger doet alles nogmaals. Het zelf doen is dus vooral om mij in beweging te krijgen...
Plots komt er iemand langs met mijn ontslagbrief. Oh, dat is snel, die had ik niet zo snel al zien aankomen. In feite mag ik dus nu, terwijl ik nog amper zelf kan lopen, al weg. Ook krijg ik een waslijst mee aan medicijnen die ik bij de apotheek moet ophalen, met een soort van uitleg die maar half blijft hangen. Ik app moeders dat ze eerder mag komen dan het bezoekuur, en wacht rustig af - ik mag niet mijn spulletjes inpakken, als ik dat al zelf had gekund. Ik krijg een appje van een vriendin - ik ben in het UMCG, ben jij er nog? Jazeker, nog net! Terwijl moeders de tas inpakt, heb ik dus nog even bezoek...
Die leuke zuster van de binnenkomst, van de Triominos, kom ik op de gang nog tegen, en die feliciteert me op haar manier met mijn ontslag. Heel langzaam schuifel ik naar de uitgang, tussendoor wat pauzes nemende, en de binder stevig vasthoudende. De autorit is enorm oncomfortabel: iedere hobbel en bobbel gaat mijn borstkast op en neer, en ik voel alles. Toch moeten we eerst nog langs de apotheek, terwijl moeders nog even boodschappen gaat doen. Degene achter de balie heeft een probleem: 'zijn deze medicijnen voor jezelf?' 'Ja...' 'Oh. Echt?' 'Ja... Wat is het probleem?' Ik snap er niks van. De apotheker zit maar naar de papieren te kijken, en naar het scherm te staren, met een grote frons op het gezicht.
Plots daagt het me en pak ik mijn ID en mijn 'Gender Identity Card' uit m'n portemonnee. 'Ik ben transgender, kijk, hier is mijn ID. Het klopt dus dat er 'vrouw' op de papieren staat (meer dan 1x), en je het idee hebt dat je een 'man' voor je balie hebt staan'. Enigszins beschaamd gaat de apotheker gauw aan het werk, en laat me weten dat ik wel mag gaan zitten, bezorgd over mijn pijnlijke en wit weggetrokken gezicht.
Thuis
Eenmaal thuis wil ik zo snel mogelijk naar bed. Ik ga naar boven, naar de logeerkamer, om op bed te gaan liggen. Binnen no-time lig ik klappertandend op bed: alle ramen blijken open te staan en er zit in ons huis geen verwarming, dus het is er net zo koud als buiten. Zeg maar, een 11 graden. Ik ga blauw van de kou weer naar beneden, boos dat de kamer zo koud is en dat niemand er aan heeft gedacht even de ramen dicht te doen, op zijn minst. Mijn lichaam heeft geen energie om zichzelf te verwarmen nu. Beneden word er wat laconiek op gereageerd, want dit is nou eenmaal hoe het hier is. Toch krijg ik een elektrische deken op het matras, wat ervoor zorgt dat ik uiteindelijk toch warm in bed kan liggen. Helaas heb ik last van rugpijn door het op mijn rug liggen, en kan ik ook die nacht weer niet slapen.
Zaterdag t/m woensdag
Mijn borstkast brandt, en ik heb het idee dat ik koorts heb. Van allerlei plekken worden er thermometers gehaald, die geen van allen het goed doen. Uiteindelijk koopt moeders zelfs nog een thermometer, die aangeeft dat ik geen koorts heb. En toch voelt het zo. Ik zit te draaien op mijn stoel, en ben compleet groggy. Ik bel met het ziekenhuis over de voortang, en over mijn zorgen: ik heb pijn in mijn rug en kan niet slapen. Ik heb zo'n enorme mix aan medicatie mee gekregen, waarbij 2 opiaten zitten (oxycodon en tramadol), dat lijkt mij eigenlijk helemaal niet goed? En ik heb allemaal zenuwtrillingen in mijn borst, is dat normaal? Ik krijg uiteindelijk een arts aan de lijn die net zo verbaast is over de hoeveelheid pijnmedicatie als ik, en die me aanraad om de oxycodon alleen 's nachts te gebruiken vanwege de 12 uur durende werking, en de tramadol achterwege te laten. Overdag kan ik dan paracetamol en diclofenac nemen.
De volgende dag stop ik dan ook met de tramadol, en dat scheelt een hele hoop. Het groggy gevoel neemt erg af. Bovendien besluit ik na de lunch even op bed te gaan liggen, wat ook helpt tegen de enorme vermoeidheid in de middag. Wel ben ik bezorgd over de vochtophoping aan de linkerkant, en de enorme blauw-paars-groene plek die aan de zij en onderkant tevoorschijn komt (foto's op laatste pagina). Ik bel weer naar het ziekenhuis en mag een foto mailen. De verpleger zegt dat het waarschijnlijk wel mee valt, maar dat als het erger wordt ik op een werkdag even weer moet bellen.
Uiteindelijk stop ik ook met de oxycodon overdag, en kan ik zelfs overdag een keer heel diep slapen, voor een uurtje. Mijn eerste slaap! Tot nu toe kan ik 's nachts nog steeds niet slapen wegens de rugpijnen. Alles doet zeer aan mijn rug, en ik weet me er geen raad mee. Ik besluit maar wat te gaan rekken en strekken voor zover dat gaat, en herinner me iets wat de fysio tegen me zei: een tennisbal. Men neme een tennisbal, en gaat tegen de muur staan met de rug. Op die manier kun je met de tennisbal je eigen rug 'masseren'. Pijnlijk is het wel, maar het blijkt als een malle te werken. Ideaal!
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
1e check up in zknhs
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
Donderdag 10 Oktober 2019
Het is 8 dagen na de operatie, en tijd voor de eerste check up in het ziekenhuis. Ik heb weer niet geslapen, en het om 6.30 opstaan is dan ook niet echt een groot probleem. Het is de eerste keer dat ik 'normale' kleding aan doe, en geen jogging broek, en ik vind het best spannend. Eenmaal bij het ziekenhuis zet mijn moeder me af, en ook eenmaal in de wachtkamer gaat ze niet uit zichzelf mee naar binnen. Had achteraf ook niet gepast, want er waren 3 mensen in een heel klein kamertje, naast mezelf: een verpleegkundige, een arts en de chirurg. Wanneer ik binnenkom is er echter nog maar 1 persoon: de arts. Daar kijk ik dan ook even raar van op, aangezien ik een afspraak heb met de chirurg, maar ik zeg niks - het zal wel goed wezen.
Het doel van deze eerste afspraak is het eraf halen van het verband en de 'sponsjes' die tot nu toe op de tepels hebben gezeten. Dat verband zit flink goed vastgeplakt en ik was dan ook bang voor deels pijn, en deels dat ze de wond zouden open trekken. Maar dat gebeurt niet, en de pijn is met uitzondering van de oksels afwezig: mijn gevoel in het geopereerde gedeelte is geheel verdwenen. De sponsjes worden van de tepels afgeknipt, en wanneer ik even naar beneden kijk schrik ik van het aanzicht: ze zien er bruin en verschrompelt uit. De arts knipt links ook nog een stukje van de tepel af en ik kijk een beetje verschrikt op. Ze stelt me gerust door te zeggen dat het een stukje korst is, geen stukje tepel. "Ik knip je tepel er niet af hoor", lacht ze.
Nu alles eraf is wordt er een verpleegkundige bij gehaald, die de boel weer moet verbinden, zodat de arts een verslag kan typen. Op dat moment komt de chirurg echter ook binnen, en die ziet ook een grote bobbel wondvocht aan de linkerkant. Waar de arts dat geen probleem vond, wil de chirurg toch wel dit weghalen. Dus net voordat de verpleegkundige er nieuw verband op kon leggen, komt er een grote blokspuit aan, en ik kijk gauw weg. Gelukkig voel ik dus niks, maar ik vind het maar helemaal niks! Met z'n 2-en of 3-en (ik heb niet gekeken, maar het waren veel handen) beginnen ze druk te drukken en doen om het wondvocht eruit te halen, wat ze uiteindelijk lukt. Of ik het ook even wil zien, nou nee, bedankt. Helaas zie ik toch nog hoe de blokspuit eruit ziet - helemaal gevuld met donkerrood achtig vloeistof. Wanneer alles weer verbonden is, zeg ik dat ik nog even blijf liggen - ik zie een beetje sterretjes.....
Voor ik weg ga krijg ik te horen dat ik weer mag douchen, dat ik elke dag het verband moet vervangen, en volgende week moet terug komen ivm de seroom (het wondvocht). Oh, en ik mag best op mijn buik slapen, zolang ik me maar niet beweeg (erg motiverend om dus vooral niet op de buik te gaan liggen...). Nadat er nog boodschappen zijn gedaan ben ik bij thuiskomst enorm moe, en kan ik na de lunch zelfs een beetje slapen. De hele dag ben ik nog erg onder de indruk van wat ik heb gezien, en hoe die tepels eruit zagen. Totaal niet wat ik had verwacht. Ergens had ik gewoon roze huid verwacht, en ik was bang voor de veelvoorkomende complicatie van het afsterven van de tepels. Maar verschrompelde bruine korsten, want dat waren het wat ik zag, daar had ik totaal geen rekening mee gehouden. Best logisch natuurlijk, en toen ik de volgende dag in de spiegel keek was het helemaal niet zo eng. Korstjes kennen we allemaal wel. Ik had er alleen geen rekening mee gehouden.
Eerste keer op de buik - vrijdag 11
Toch waag ik het er snachts op om op mijn buik te liggen, ondanks het 'je mag niet bewegen'. Met een kussen onder mijn buik en een kussen onder mijn hoofd, maak ik een soort van brug waardoor de borstregio vrij ligt. Het is heel fijn om even zo te kunnen liggen, maar om te kunnen slapen werkt het niet.
In de ochtend waag ik het erop om te gaan douchen. Ik vind het erg eng, omdat ik nog erg onder de indruk ben van wat ik de dag ervoor heb gezien. Toch blijkt het super fijn te zijn om 'eindelijk' weer onder de warme douche te staan.
Alhoewel ik mezelf heb voorgenomen niet te werken, werk ik in bed toch nog aan de website van SML. Wat moet gebeuren moet gebeuren, en dit is zoiets. Geen middagslaapje dus. En dat terwijl er smiddags bezoek komt, met kadootjes overladen, en ik 's avonds op pad ga. Heel onverstandig misschien, maar als ZZP'er kun je sommige dingen niet overslaan. Aangezien het Coming Out Day is organiseert de gemeente in het kader van Regenboogprovincie Drenthe een diner, met film en borrel. Ik heb ze al gemaild dat ik alleen voor het diner kom, en blijf de hele avond rustig op mijn stoel zitten. Handen schudden blijkt nog best een dingetje, maar verder heb ik een hele leuke avond. Goed om weer even onder de mensen te kunnen zijn, en mijn gezicht te laten zien.
Uiteraard is het wel ontzettend vermoeiend, zo'n dag en avond. Wat ervoor heeft gezorgd dat ik 's nachts zelfs een beetje kon slapen! En, ik heb het erop gewaagd om op mijn zij te liggen: met een kussen aan de voorkant en een kussen aan de achterkant manoeuvreer ik me voorzichtig op de zijkant en leg mezelf dan klem, zodat ik kan ontspannen. Stukken beter dan op de rug.
Wandelen en massage - zaterdag 12
's Morgens maak ik een wandeling met moeders en de hond. Nadat ik een beetje heb kunnen slapen heb ik bedacht dat ik misschien iets meer fysiek actief moet zijn, en ook iets meer psychische uitdaging moet creëren door boeken te gaan lezen (ipv Netflix te kijken). Het wandelen is lekker, maar het voelt wel alsof mijn longen worden gesquasht met die drukband om mijn borstkas. Ik loop constant met een hand aan de binder om te voorkomen dat die om mijn maag eindigt.
Thuis kijk ik in de spiegel. Ik besef dat ik blij ben met hoe ik eruit zie! Wel, blij is niet echt het goede woord, maar het klopt nu ten minste. Ik zie mezelf, met de vorm die daarbij past. Het is fijn om te beseffen dat het niet allemaal voor niks is geweest, en dat ondanks de twijfel die er altijd toch is de beslissing om door te gaan met de operatie de juiste is geweest.
's Avonds komt V. langs, en die heeft me een massage beloofd. Dat is nogal wat! Ik heb het gevraagd in het ziekenhuis, of het mocht, en die hebben me gezegd dat dat inderdaad mag, zolang ze maar van de wond en die huid af blijft. Dus staat er ineens een heuse massagetafel in mijn kamer, en word ik 'mishandeld' om de stress opgeslagen in m'n middenrif los te maken. Ook krijg ik een tip om een rol onder mijn wervelkolom te leggen, zodat mijn schouderbladen dan beter kunnen ontspannen. Het rug-liggen heeft me namelijk erg veel pijn aan de schouderbladen gegeven, en deze tip is dan ook meer dan welkom! Ze geeft ook nog een ontspanningsmassage aan de schouders, en dat is zo ontzettend fijn... Ik ben natuurlijk zomaar uit het drukke leven gestapt en zo ineens geopereerd en nu zit ik zomaar stil, wat nogal een verandering is. Mijn lichaam (en geest) hebben het daar best lastig mee!
Zondag 13 t/m woe 16
De dagen erna gaan op en neer. Ik slaap nog steeds slecht, maar val wel hier en daar een uurtje in slaap. Op zondag besluit ik dat ik vind dat de pijnstiller diclofenac wel weg kan, en dat ik het prima op alleen paracetamol kan doen. Ik ga 's morgens weer met moeders en hond wandelen, en fotografeer prachtige paddestoelen. M'n zijkanten voelen beurs aan, en ik ben wat benauwd door de binder, maar m'n maag/middenrif voelt wel heerlijk vrij aan. Als ik bij thuiskomst ga douchen zie ik dat er weer een hele grote bult zit links, waar ze net bij het vorige ziekenhuisbezoek van alles uit hebben gehaald... Het ziet er erg eng uit, mede doordat de hechting de huid helemaal naar binnen trekt, waardoor er een heel diep gat zit, met ernaast een hele grote bult...
's Middags komt er bezoek, en ik vergeet mijn paracetamol. Er is geen tijd om te slapen, en ik merk dat het afzien van de diclofenac toch wat overmoedig was. Wanneer we nog naar de markt gaan, neem ik toch maar even extra pijnstilling... Ik ben ontzettend moe, en de zijkanten doen zeer. Ik heb veel te veel gedaan vandaag, en ik moet toch dus herhaalmedicijnen halen. Toen ik deze medicijnen mee kreeg, stond er bij dat er geen herhaling mogelijk was, maar mijn diclofenac is bijna op (vandaar dat ik wilde stoppen). Ik vraag me af hoe ik nou dan nieuwe medicijnen krijg...
Uiteindelijk blijk ik bij de apotheek gewoon nieuwe medicijnen te kunnen bestellen. Ik ben de volgende dag, maandag, enorm moe en heb ook mentaal een off-day. Het stil zitten gaat me moeilijk af, maar ik besluit niks te doen. Ik begin met een boek dat ik als kado heb gekregen, wat me wat afleid. Op dinsdag maak ik toch een wandelingetje, maar dan een korte. Onderweg krijg ik een belletje van mijn ondernemerscoach, die me op het hart drukt: neem rust!! Precies wat ik moest horen op dat moment. Ik ben de afgelopen week toch nog erg veel bezig geweest met mijn eigen bedrijf en de Stadscooperatie, waar ik tenslotte mede-directeur van ben. Ik stuur dan ook een bericht aan mijn compagnon: ik moet echt minder gaan doen, dus laat me ook minder weten wat er gebeurt, want dan blijf ik maar dingen doen uit schuldgevoel! Ik post een bericht op ons forum aan de andere leden van de coop: kunnen jullie misschien even opstappen om mijn werk te doen? Het kost me enorm veel energie om dit te doen, maar hopelijk scheelt het ook een hoop
Woensdagochtend heb ik het huis voor mezelf. De buurman komt langs en brengt een doos merci. Lekker!! Ik ga 's middags nog even een stukje wandelen, maar daarna ben ik ontzettend moe. Ik heb een mail over de coop toch nog geopend, en ik merk dat de adrenaline die daardoor door mijn aderen heeft gepompt en mijn dagreserve aan energie heeft opgemaakt... Stilzitten, en niks doen!!!
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
Hectiek in de wachtkamer
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
Donderdag 17 Oktober 2019
Ik rijd 's morgens zelf naar het UMCG voor de 2e check. Best spannend, want ik heb alleen even de dag ervoor gecheckt of ik in het dorp een rondje kon rijden en hoe dat gaat met de binder en wond. Gelukkig gaat het rijden me prima af, al was de plotselinge stilstand op de afrit wel even spannend en daarmee energie vretend. Ik ben een beetje laat omdat ik rustig heb gereden en moet heel nodig naar de wc. Ik ga direct naar de juiste afdeling en 'ren' meteen door naar de wc, om me daarna aan te melden. Al bij binnenkomst was me opgevallen dat er een oudere man naast de deur zat die vreemde geluiden maakte, maar ik had niet echt tijd om er bij stil te staan. Toen ik ging zitten, maakte hij echter nog steeds die geluiden, en ik zag dat hij groen-geel was weggetrokken en ook vreemde bewegingen maakte. Er zat echter een jongeman naast die de rust zelve uitstraalde, en niks deed. Meerdere mensen in de wachtkamer zaten bevreemd naar de situatie te kijken, maar doordat de jongeman heel rustig ernaast zat ga ik er in ieder geval vanuit dat dit misschien een 'normale' situatie is voor het stel. Op het moment dat de oudere man stil valt, en de jongeman net opstaat en richting de balie loopt, wordt ik opgeroepen. Terwijl ik richting de kamertjes loop hoor ik de baliemedewerkster verpleging vragen om even een kijkje te nemen bij de man. De jongeman loopt weer terug, duwt de oudere man een stukje opzij en gaat er weer rustig naast zitten. Mijn arts zegt dat ik alvast naar binnen moet gaan, en dat ze even bij de man gaat kijken. Eenmaal binnen komt mijn chirurg erbij, en begint ons gesprek.
Buiten ons hokje horen we echter allemaal mensen rennen, en het alarm gaat af. Mijn chirurg gaat door met ons gesprek, maar vind de wond er goed uit zien en binnen een 5 minuten staan we weer buiten de deur. In de hal, waar inmiddels een heel leger aan witte jassen zich heeft verzameld. Mijn chirurg spreekt m'n arts aan, die vertelt dat ze de eerste reanimatie heeft uitgevoerd. Ik kijk naar de plek waar de man zat, en zie dat mensen allemaal witte doeken ophouden zodat niemand kan zien wat erachter gebeurt. Beveiliging staat rondom om bezoekers op afstand te houden. Ik ben behoorlijk overdonderd, maar kan toch niks doen en denk aan mijn parkeermeter en lage banksaldo, dus ga maar richting de auto.
Ook heb ik nog afspraken in Assen, en haal ik weer wat eten voor mezelf op onderweg terug. Je kunt je voorstellen, dat ik bij thuiskomst kapot was, zo ontzettend moe. Ik probeer nog wat te slapen in de middag, maar de Brexit galmt door het huis (oooorrrdahhhhhhhhh!!!!), en de hond blaft er op los, dus het lukt niet. Ik lig wakker, te denken over die man in het ziekenhuis, in de wachtkamer. De man die ik al zag bij binnenkomst, zag toen ik ging zitten, en waarvan ik dacht - dat ziet er niet goed uit. Dat klinkt niet goed. Een typisch geval van 'bystander effect': niemand die iets doet, inclus mezelf. Vooral omdat degene die er naast zat niks deed... Ik probeer mezelf gerust te stellen door te bedenken dat ik wel wat had gedaan als er niemand naast had gezeten, maarja, dat is een 'wat als' geval die puur en alleen bedoelt is om mezelf beter te doen voelen.
De eerste waterlanders - vrijdag 18
De volgende dag heb ik een heftige ochtend. Voor mij heftig, ik weet niet hoe het voor de omgeving was. Een groep mensen waar ik vaker mee ben opgetrokken, die me ook kaartjes hebben gestuurd, is in het dorpshuis bezig. Ze hebben m'n moeder al een aantal keren gevraagd hoe het met mij gaat, dus het leek een goed idee er even langs te gaan voor de thee, zodat ze het aan mij zelf konden vragen. Geen goed idee dus. Ik zit nog steeds flink aan de pijnstillers en ben nog erg moe, en alhoewel vragen antwoorden over hoe het gaat prima gaat, ben ik nog lang niet scherp en energiek genoeg om discussies aan te gaan en kritiek te verwerken. Allemaal waarschijnlijk onbedoeld, of misschien zelfs goedbedoeld, maar het is teveel. Over mij wordt het nauwelijks gepraat, wel over opvoeding en hoe gender (als in: stereotypisch meisje vs jongetje) van nature in een kind zit, en hoe ze dat zelf bij de opvoeding hebben gemerkt. Het voelt als een aanval. Ik kan het niet aan, ik protesteer nog wat omdat ik beter weet dan wat ze aan het beweren zijn, maar geef op en wil het liefst verdwijnen van deze plek. Hier heb ik geen energie voor, geen scherpte, geen kracht. Ik voel me gebroken...
Wanneer ik op bed lig in de middag, komen voor het eerst de waterlanders. De vermoeidheid gecombineerd met de toch wat onverwachtse klap van de realiteit die hier geldt is me teveel geworden. Naïef als ik ben heb ik er geen rekening mee gehouden dat dit kon gebeuren - ik kreeg te horen dat ze vragen hadden over hoe het met mij ging, dus ging ik er van uit dat ik vragen ging krijgen over hoe het met mij ging... En misschien wat ondersteunende woorden. Maar niet dit.
Gelukkig komt er die dag een hele mooie kaart van V.: "Congrats with your new chest" staat erop, met een plaatje van een schatkist eronder. Een oppepper die geen dag later had moeten komen. Even een herinnering dat niet de hele wereld zo denkt en doet als wat ik die middag was tegen gekomen.
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
Afbouwen medicijnen en verder herstel
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
De dagen erna ben ik nog erg moe. Zondags heb ik een interview in de Bieb van Emmen in het teken van de Hij/Zij maand der geschiedenis tijdens een lezing over de vrouwengeschiedenis. Ik val bijna in slaap tijdens de lezing, want ik mis mijn middagdutje. Gelukkig gaat het interview prima. Dinsdags, 3 week na de operatie, schrijf ik voor het eerst aan deze blog en krijg ik het idee dat ik weer wat meer energie krijg. Woensdags heb ik een hele rare ervaring in mijn ogen: ik zie een soort bibberende strepen. Als ik na het ontbijt weer even op bed ga liggen gaat het weg, maar zodra ik weer opsta zijn ze er weer. Problematisch, want ik moet weg met de auto. Miraculeus gaat het na een beetje buitenlucht wel weer weg, en durf ik toch te rijden. Op de terugweg krijg ik bij de apotheek eindelijk wat uitgebreidere uitleg over de pijnstilling: de diclofenac werkt 4 uur, de paracetamol 6 uur en de oxycodon die ik 's nachts neem werkt 12 uur. Een plan om af te bouwen van de diclofenac wordt in werking gesteld...
Drukke week 4 & 5
Vrijdags heb ik een afspraak in Velp, en rij ik helemaal zelf die kant op. Een flinke onderneming, maar het gaat prima. Het oorspronkelijke plan was om te gaan liften, maar dat lijkt me nu toch niet zo'n goed idee. De volgende dag rij ik weer rustig terug, binnendoor, zodat ik die drukke snelwegen kan vermijden. Er wordt zo gehaast gereden, met allemaal bumperklevers, en rechtse inhalers... Liever de 80 weg binnendoor. Net zo ver, en een stuk minder gestres.
Het middagslaapje heb ik inmiddels niet meer nodig, en mijn energie komt langzaam weer terug. Ik ben nog wel erg moe aan het eind van de dag, maar dat is logisch. Zeker dinsdag de 29e ben ik erg moe: ik reis helemaal af naar Nijmegen om daar de kennishub van de Alliantie Genderdiversiteit bij te wonen, om vervolgens weer helemaal terug te reizen. Aan het eind van de dag bij de kennishub ben ik echt kapot en alhoewel jazz-zangeres en edutainer Graziëlla Hunsel Rivero echt heel erg haar best doet om iedereen een actief einde te geven, probeer ik me te verstoppen achterin zodat ik kan zitten. Ik ben absoluut op, mijn energiereserves zijn leeg... En ik moet nog 3 uur naar huis reizen!
En alsof het nog niet genoeg is, komt de volgende dag een vriend langs om bezig te gaan met de deuren voor mijn Tiny House XS... En heb ik de dag erna een afspraak bij de Hanze Hogeschool in Groningen, om te bespreken of ik voor een specifieke studie daar iets kan betekenen. En gaan mijn ouders een weekend weg, wat dus betekent dat ik met de hond moet lopen, de kachel aan moet doen, het paard en de kippen eten moet geven, en voor mezelf moet koken. Week 4 en 5 mogen er wel zijn zeg maar...
-
Voorbereiding van het kozijn -
Voorbereiding van het kozijn -
-
-
-
Checkup week 5
Woensdag 6 November heb ik weer een check up in het UMCG. Mijn chirurg is erg blij met wat ze ziet, en dat doet me goed. Inmiddels ben ik ook al weer een week van de oxycodon af, en heb dus alleen nog paracetamol. Mijn chirurg vraagt: heb je pijn dan? Uhm, nee niet echt. Nou, dan mag je stoppen... Okay...
De man waar ik het eerder over heb gehad, daar vraag ik nog even naar. Hij blijkt ter plaatse te zijn overleden, waarschijnlijk aan een longembolie of iets. Ze kregen z'n hart wel weer aan de loop, maar dat hielp niks. De jongeman ernaast had de welbekende 'freeze'-reactie op de situatie. Vandaar dat hij zo rustig ernaast zat. Je kent ze vast wel: fight, flight en freeze. Heftig, maar toch ook een soort afsluiting van mijn gedachtes over het voorval. Volgende keer... dan handel ik anders, neem ik mij voor.
Week 6 - weer langzamerhand aan het werk
Met de positieve woorden van de chirurg ga ik week 6 in. Ik 'forceer' mezelf in ieder geval tot de maandag niks te doen, al begin ik zondag aan het opzoeken van mogelijkheden voor bullet journals en hoe ik die anders kan inrichten. Orde, overzicht en al dat soort zaken, daar heb ik nu behoefte aan. De band mag er nu 's nachts af, wat super fijn is. Ik slaap ook weer 's nachts, bijna de hele nacht. Merkbaar komt mijn energie weer terug. Mijn armen mogen weer naar boven worden uitgestrekt, wat nog best wat onwennig is: de spieren protesteren behoorlijk. Ik mag fysiek alles weer doen, maar doe dat rustig aan. Ik wil geen problemen veroorzaken, en begin met wat kleine stukjes fietsen, en wat standaard dingetjes tillen die ik tot nu toe heb laten staan. Al snel pakt mijn lichaam dit op en is ook de laatste pijn verdwenen.
-
Wandelen in het bos -
Een eigen bullet journal maken -
Eigen bullet journal maken
Helaas zie ik dat ik wel weer een vochtophoping krijg als ik de band overdag een poosje af doe. Dus volgende week ter controle nog weer terug, en de band dus nog niet langere periodes af doen, afgezien van 's nachts. Morgen, donderdag de 14e, ga ik weer voor het eerst naar mijn flexkantoor van de Stadscoöperatie OngeEikt Assen, en is officieel mijn 'ziekteverlof' voorbij. Wel, ik ga het rustig aan doen nog eerst, maar ik merk dat ik volle zin heb om er weer tegenaan te gaan!
Let op: Ik ben niet 'omgebouwd' als een robot, ik heb een medische transitie ondergaan als mens. Ik ben ook niet 'klaar', net zo min als dat een ieder ander mens ooit 'klaar' is. Dit is een proces, dat altijd door gaat, net als het leven.
Voor degenen die dat interessant vinden kun je op de volgende pagina een video en foto's zien van mijn borst, en hoe dat gedurende de tijd verandert. Kun je niet goed tegen wonden, ga dan dus vooral niet naar de volgende pagina...
<---- vorige pagina
volgende pagina ---->
Foto's
-
7 okt -
9 okt -
11 okt -
12 okt -
13 okt -
16 okt -
20 okt -
21 okt -
24 okt -
25 okt -
26 okt -
30 okt -
1 nov -
2 nov -
4 nov -
6 nov -
8 nov -
9 nov -
11 nov -
12 nov -
13 nov
Heel erg bedankt voor je verhaal en de foto’s!
Graag gedaan, en dank voor het lezen! Ik hoop dat het je wat heeft gebracht.
Eelste, bedankt voor deze mail. Ik ben diep onder de indruk van je prachtige verhaal. Niet niks allemaal! En wat een innerlijke kracht die je uitstraalt. Eveneens erg mooi en helder geschreven. Veel sterkte met alle initiatieven die je onderneemt. Rienus Ferwerda
Dankjewel Rienus! Dank voor het lezen en de mooie reactie.